Zaandam, 14 april 1932 - Zaandam, 20 december 2012

Cor­nelis (Kees) Kool­man, nick-name KeKo, kunst– en natu­urliefheb­ber, vogelaar, verzamelaar, strandjutter, gehuwd met Elsje Dea Kuijper, pleegvader, vader van drie kinderen en eerste tuinman van de Heemtuin, bezocht de Vissershop-​school en volgde het 7e en 8e leer­jaar op de Kat­te­gatschool. Hij ver­vol­gde zijn oplei­d­ing intern bij één van de kwek­ers op de Mid­del­bare Tuin­bouwschool in Aalsmeer. Als dienstplichtige met reuma en scheve gewrichten werd hij niettemin goedgekeurd. Vanwege een enkel-ontsteking bracht hij een groot deel van de 18 maan­den dienstplicht door in Oog en Al.

Na een kort werkverband bij bloemis­terij Schip­per werd hij aangesteld als ambte­naar bij de gemeente waar­voor hij de Heem­tuin aan­plantte. Het idee voor de Heem­tuin kwam van adjunct-​directeur Kloos van Gemeen­tew­erken Zaan­dam. Hij leerde het vak bij collega’s in het heem­park van Amstelveen. Kees Kool­man was de eer­ste tuin­man van de heem­tuin en bleef daar van 1955 tot 1963 aan verbonden. Vanwege gebrek aan doorgroeimogelijkheden en een mager loon verkoos hij in dienst te tre­den bij zijn vader, onder­houdsman van het grafw­erk bij de begraaf­plaats aan de Zuid­dijk. Later was hij als hovenier eigen baas van een klein bedrijf dat werkzaamheden aan tuinen en plantsoenen verrichtte. Vanwege zijn reuma belandde hij in 1986 in de WAO.

Via schilder Jan de Boer raakte Kees in contact met kun­stschilders en beeld­houw­ers. Tussen de bedrijven door verza­me­lde hij niet alleen etsen en schilder­i­jen maar ook melk­doppen, postzegels, sigaren­band­jes, boeken, posters, droog­bloe­men, ansichtkaarten, noem iets op en Kees verza­melde het. Kees streefde als verzamelaar naar volledigheid. Zag hij een ets van Frans Room, dan moest en zou hij alle etsen van Frans Room bezitten. Kocht hij een boek over de Zaanstreek, dan moest hij alle boeken over de Zaanstreek hebben.

Opmerkelijk was de ver­min­derde belang­stelling na aan­schaf. Waren een­maal alle staten van een ets door Peter Lan­gen­berg ver­wor­ven, dan verd­we­nen ze in een la en werd de aan­dacht op iets anders gericht. Bij Kees was het alles of niets. Hij was een vechter. Hij moest wel, want zijn chro­nis­che ziekte leverde hem altijd pijn op. Boven­dien trokken zijn gewrichten krom zodat hij moeil­ijk bewoog. Des te indrin­gen­der was zijn blik als zijn oog op iets van zijn gad­ing viel. Was hij een­maal bevan­gen door de verza­melkoorts, dan was er ook geen houden meer aan. Tal­loze keren moet hij han­den­vol kun­ste­naars hebben achter­volgd tot in de diep­ste krochten van hun ate­liers, wijzend naar kunst­werken, vra­gend, smek­end, bede­lend om een ets, een teken­ing of een schilderij. En hij wist van geen wijken: alleen met een kunst­werk ging hij de deur weer uit.

In 2011 ontving de 79-jarige Zaandammer Kees Koolman de Zaanstedelijke Vrijwilligersprijs uit handen van burgemeester Faber.

Bij Kees Koolman werd op latere leeftijd prostaatkanker geconstateerd, gevolgd door darmkanker met uitzaaiingen naar maag en lever. Hij overleed in 2012. Zowel het Molen­mu­seum als het Weefhuis organiseerden ten­toon­stellingen ter herin­ner­ing aan Kees Koolman.

Bron: De Zuidkanter