De aandrijving van machines en werktuigen had sinds de invoering van de stoomkracht lange tijd plaats met behulp van centrale drijfwerken. In de fabrieken en werkplaatsen werd een beperkt aantal, meestal niet meer dan één krachtbron gebruikt: een stoommachine. Later ook een petroleum-, gas-, of elektromotor met groot vermogen. Door deze krachtbron werd het centrale drijfwerk in beweging gebracht. Dat was meestal opgehangen aan de zoldering van de werkruimte en bestond uit een draaiende as waarop een aantal schijven was aangebracht. Via drijfriemen werd de draaiende beweging van dit centrale werk naar de afzonderlijke machines overgebracht; de versnelling (of vertraging) hiervan kon worden geregeld door de grootte der schijven.

Voor dit inmiddels geheel verouderde systeem van aandrijving was een groot aantal drijfriemen benodigd. Ze werden gesneden uit leer, bestonden vaak uit verschillende lagen en waren van wisselende breedte en soms ettelijke meters lang. Zowel de fabricage ervan als de reparatie had plaats in gespecialiseerde bedrijven. In de Zaanstreek hadden onder meer A.W. Sabelplugin-autotooltip__default plugin-autotooltip_bigSabel

Ondernemersgeslacht te Zaandam in de 19e en 20e eeuw. In 1867 kwam August Wilhelm Friedrich Zabel (1844-1917) in deze streken, zoon van Gottlieb Zabel en Henriette Jenz uit Mlijkovel Kosjesen in Polen. De Zabels waren begin 18e eeuw van Zweden naar Polen getrokken en August vocht voor Pruisen bij Koniggratz. Hij was op weg naar Amerika, maar kwam in Nederland andere Polen tegen, die door de crisis gedwongen waren te repatriëren. Hij besloot in Holland te blijven en vond werk als grondwerk… en J.H. Op den Velde belangrijke afdelingen voor de vervaardiging van deze eindloze drijfriemen. Zie ook: Leerlooierijplugin-autotooltip__default plugin-autotooltip_bigLeerlooierij

Het bedrijfsmatig uitgeoefende vast, hard en en waterdicht maken van onthaarde dierhuiden. Ofschoon zeker is dat ook in de Zaanstreek de leerlooierij enige omvang had, is over de regionale geschiedenis van de bedrijfstak weinig bekend. In leerlooierijen werden de huiden zeer lang (soms twee tot drie jaar) in kuipen met water en looistof gestopt. Looistof werd verkregen uit schors, bladeren, wortels en/of vruchten van daarvoor geschikte planten. Met water werd hiervan een dikke stro…